fbpx

Taniec

„Niech Imię Jego czczą tańcem, niech grają Mu na bębnie i cytrze” (Ps 149, 3)
Taniec jest wyrazem tego, czego czasem nie da się wypowiedzieć słowami. Pozwala wyrazić duszę, uczucia, opowiedzieć swoją historię poprzez ruch, który – nawet pomimo wyuczonej formy
i powtarzalności – jest własny, dlatego wyjątkowy dla każdego z nas. Ruch pomaga nam otworzyć się nie tylko zewnętrznie, przed ludźmi, ale także wewnętrznie, pomaga przełamać obecne w nas bariery, poznawać siebie, swoje ograniczenia, te miejsca, których się wstydzimy, ale także to, co w nas najpiękniejsze i najwznioślejsze. Taniec to ruch, ruch to życie, a dawcą życia jest Bóg. Kiedy pozwalamy, aby On nas prowadził, wchodzimy na wyjątkową drogę odkrywania swojej tożsamości – tego, kim jesteśmy w oczach Boga i do czego jesteśmy powołani. W Nim jesteśmy jednością – Duch, który jest obecny
w naszej duszy, porusza również nasze ciała, które Bóg sam wyniósł do godności dzieci Bożych, uczynił swoją świątynią i przeznaczył do zmartwychwstania na końcu czasów.
W Nim jesteśmy jednością także jako wspólnota, tworząc razem ciało Kościoła poruszane tchnieniem Ducha i oddychające w tym samym rytmie bicia serc. Bo tak jak płatki tylko w złączeniu tworzą kwiat,
tak i my jesteśmy „Lilią” tylko w jedności.

Nasz taniec skierowany jest ku Bogu, ponieważ dopiero wtedy, kiedy tańczymy dla Tego, który kocha nas takich, jakimi jesteśmy, stajemy się naprawdę wolni – wolni od oceny,
od wewnętrznych blokad, od udawania. Ta wolność jest impulsem do rozwoju: kiedy człowiek przestaje skupiać się na sobie i na tym, co inni o nim powiedzą, zakres jego ruchu poszerza się i pozwala się doskonalić. Taniec staje się coraz piękniejszy, odważniejszy i autentyczny, pozwala również otwarcie, bez lęku wyrażać emocje i przeżycia, co pomaga stawać się coraz bardziej prawdziwymi także w życiu.

Nasz taniec jest także dziękczynieniem: dziękujemy za odkupienie, za wyzwolenie w Chrystusie, który zrzucił z nas ciężar win przez przebaczenie. Uwielbiamy Boga tzn. wyrażamy naszą miłość i wdzięczność wobec Tego, który dał nam życie, pasję, wolność, talenty i wszystko to, co pozwala nam cieszyć się światem i go doświadczać, w momentach zarówno radosnych, jak i smutnych. Dzięki uwielbieniu uświadamiamy sobie to, jak wiele otrzymaliśmy i jak cennym darem jesteśmy – dla świata i dla innych. Z uwielbienia wypływa niekończąca się radość, ufność i dziecięca prostota, będąca wyrazem radosnego przyjmowania i dawania.