Piękno tańca, estetyka i sztuka stanowią dla nas obraz Boga, który jest samym Pięknem. Starając się o
wysoką jakość i technikę tańca, dążymy zawsze w górę – do coraz wyższej doskonałości, tak jak w
życiu dążymy do świętości. Wierzymy, że ponieważ Bóg zechciał nas stworzyć na swoje podobieństwo
i obdarował nas łaską (Rdz 1, 26: choris = wdzięk), Piękno jest naszym dziedzictwem, które jesteśmy
zobowiązani ze swojej strony pomnażać i dbać o nie. Pięknem naszego tańca wyrażamy chwałę Boga
Ojca, Syna i Ducha Świętego. Nasze Piękno staje się odpowiedzią na Jego życzenie: „Król pragnie
Twego piękna…” (Ps 45, 12). Przede wszystkim chcemy być piękni dla Niego samego, bo – tak jak
Oblubienica stroi się na spotkanie z Oblubieńcem, tak jak Córka chce podobać się Ojcu – tak i my
chcemy Jemu się podobać i dbać o ciągły wzrost – nie tylko ten taneczny, ale i duchowy.
Przystrajanie w klejnoty i ozdoby oznacza w pewnym stopniu piękno zewnętrzne, ale przede wszystkim piękno serca, wyraz przemiany wewnętrznej, której źródłem jest sam Bóg. Staramy się więc o czystość naszych intencji, o stawanie przed Nim w prawdzie, ucząc się miłości, dobroci i pokory od Tej, która nas prowadzi w drodze do Domu Ojca – Maryi. Wyrażamy przekonanie, że jesteśmy Oblubienicą, którą Maryja przystraja na powrót Króla (Ps 45). Łącząc nas we wspólnym działaniu, jednoczy nas jako Kościół, my zaś, odkrywając Jej życie i kontemplując to, co przeżywała, coraz lepiej Ją poznajemy i staramy się Ją naśladować, zbliżając się tym samym do Boga.
Piękno Maryi jest dla nas, szczególnie kobiet, wzorem mądrej łagodności, niewinnej czystości, delikatnej siły, macierzyńskiej czułości, szlachetnej prostoty i naturalności, radosnej służby i oddania – postawy, w której na nowo odnajdujemy naszą godność i która budzi szacunek oraz wdzięczność wobec roli, jaką powierzył nam Pan Bóg. Wizerunek, jaki staramy się tworzyć, ma być spełnieniem Piękna, do jakiego zostałyśmy powołane.
Nasza osobista przemiana, tak jak rozwój naszej osobistej relacji z Jezusem, jest warunkiem odnowy i budowania nowego, pięknego wizerunku Kościoła, pragnącego bliskości
z Bogiem i oczekującego z coraz większym zaangażowaniem Prawdziwego Życia.
Piękno jest także świadectwem. Dla wielu, nie wyłączając osób niewierzących, nasz taniec może być źródłem doznań estetycznych, które nie ograniczają się do powierzchownego odbioru, ale sięgają głębiej – do refleksji nad pięknem człowieka w ogóle, jego wartością i poświęceniem. Przeżycia Maryi przedstawione w tańcu stanowią historię kobiety głęboko doświadczającej radości bycia matką, ale i dramatu utraty jedynego syna, co budzi nie tylko wzruszenie, ale i stawia pytania o zasoby duchowe człowieka, jego siłę wewnętrzną, motywacje i priorytety kierujące jego wyborami życiowymi, a także znaczenie dokonywania tych wyborów.
Przystrajanie w klejnoty i ozdoby oznacza w pewnym stopniu piękno zewnętrzne, ale przede wszystkim piękno serca, wyraz przemiany wewnętrznej, której źródłem jest sam Bóg. Staramy się więc o czystość naszych intencji, o stawanie przed Nim w prawdzie, ucząc się miłości, dobroci i pokory od Tej, która nas prowadzi w drodze do Domu Ojca – Maryi. Wyrażamy przekonanie, że jesteśmy Oblubienicą, którą Maryja przystraja na powrót Króla (Ps 45). Łącząc nas we wspólnym działaniu, jednoczy nas jako Kościół, my zaś, odkrywając Jej życie i kontemplując to, co przeżywała, coraz lepiej Ją poznajemy i staramy się Ją naśladować, zbliżając się tym samym do Boga.
Piękno Maryi jest dla nas, szczególnie kobiet, wzorem mądrej łagodności, niewinnej czystości, delikatnej siły, macierzyńskiej czułości, szlachetnej prostoty i naturalności, radosnej służby i oddania – postawy, w której na nowo odnajdujemy naszą godność i która budzi szacunek oraz wdzięczność wobec roli, jaką powierzył nam Pan Bóg. Wizerunek, jaki staramy się tworzyć, ma być spełnieniem Piękna, do jakiego zostałyśmy powołane.
Nasza osobista przemiana, tak jak rozwój naszej osobistej relacji z Jezusem, jest warunkiem odnowy i budowania nowego, pięknego wizerunku Kościoła, pragnącego bliskości
z Bogiem i oczekującego z coraz większym zaangażowaniem Prawdziwego Życia.
Piękno jest także świadectwem. Dla wielu, nie wyłączając osób niewierzących, nasz taniec może być źródłem doznań estetycznych, które nie ograniczają się do powierzchownego odbioru, ale sięgają głębiej – do refleksji nad pięknem człowieka w ogóle, jego wartością i poświęceniem. Przeżycia Maryi przedstawione w tańcu stanowią historię kobiety głęboko doświadczającej radości bycia matką, ale i dramatu utraty jedynego syna, co budzi nie tylko wzruszenie, ale i stawia pytania o zasoby duchowe człowieka, jego siłę wewnętrzną, motywacje i priorytety kierujące jego wyborami życiowymi, a także znaczenie dokonywania tych wyborów.